Odczyn pH

Pozwala określić czy gleba ma odczyn kwaśny, obojętny czy zasadowy a co za tym idzie dostarcza informacji o potrzebie wapnowania danej gleby lub podłoża.

Azot mineralny (azot amonowy i azotanowy)

Pozwala określić zawartość tego składnika w glebie i daje informację o potrzebie jego uzupełnienia przez nawożenie. Stosowanie zbyt niskich dawek zubaża glebę, zbyt wysokie dawki prowadzą do strat fosforu i potasu. Azot w świecie roślin jest główną siłą napędową wzrostu wegetatywnego.

Fosfor przyswajalny

Pozwala określić zawartość tego składnika w glebie w formie przyswajalnej dla roślin i daje informację o potrzebie jego uzupełnienia przez nawożenie. Jego niedobór skutkuje zahamowaniem wzrostu. Niedobór fosforu powoduje bardzo słaby rozwój systemu korzeniowego. Bez dobrego odżywienia fosforem we wcześniejszych fazach rozwojowych roślin nie można uzyskać dobrego plonu nasion (ziarna).

Potas przyswajalny

Pozwala określić zawartość tego składnika w glebie w formie przyswajalnej dla roślin i daje informację o potrzebie jego uzupełnienia przez nawożenie. Dobre zaopatrzenie roślin w potas zwiększa reakcję na nawożenie azotem. Zbyt wysoka zawartość potasu blokuje przyswajanie magnezu dla roślin. Decyduje o plonie i jakości uprawianych roślin np. zawartości skrobi, białka, cukru itd. Potas zwiększa odporność roślin na choroby i wyleganie oraz mrozoodporność.

Magnez przyswajalny

Pozwala określić zawartość tego składnika w glebie w formie przyswajalnej dla roślin i daje informację o potrzebie jego uzupełnienia przez nawożenie. Magnez wchodzi w skład chlorofili i właśnie w tej postaci jest go najwięcej w komórkach zielonych organów roślin. Niedobór magnezu powoduje:
spadek odporności roślin na choroby, niższe plony, pogarsza jakość plonów,  niższą zawartość białka, tłuszczu i cukrów.

Chlorki

Zawartość chlorków określa się w podłożach ogrodniczych. U większości roślin zwiększone stężenie chlorków w podłożu powoduje słaby wzrost oraz negatywnie wpływa zarówno na wielkość jak i jakość plonu. Przejawia się to utratą walorów smakowych, spadkiem poziomu cukru, skrobi i białka oraz spadkiem zdolności do przechowywania zarówno w postaci surowej jak i przetworzonej.

Wapń

Wapń jest bardzo ważnym składnikiem dla roślin. Pierwiastek ten wchodzi w skład ścian komórkowych (wzmacnia je i pogrubia), a także decyduje o jędrności i trwałości roślin. Jest odpowiedzialny za stabilność strukturalną tkanek. Decyduje o tolerancji roślin na czynniki zewnętrzne oraz stresowe. Poprzez wpływ na zmianę odczynu reguluje przyswajalność innych składników pokarmowych oraz pierwiastków toksycznych np. glinu.

Siarka

Gdy roślina nie ma do dyspozycji dostatecznej ilości siarki następuje pogorszenie pobierania azotu z  gleby oraz zahamowanie jego obiegu w roślinie. W wyniku tego następuje zwiększenie zawartości azotanów, które w dużych stężeniach są dla roślin trujące. Siarka jest pierwiastkiem rozpowszechnionym w przyrodzie i jako składnik aminokwasów siarkowych (metioniny, cysteiny, cystyny) spełnia bardzo ważne funkcje w kształtowaniu jakości białka roślinnego

Zasolenie

Zasolenie to sumaryczne stężenie rozpuszczalnych soli w glebie lub podłożu. W szklarniowych uprawach warzyw, gdzie często stosuje się wysokie dawki nawozów mineralnych, stężenie soli może wzrosnąć do poziomu szkodliwego dla roślin. Dlatego też przy wykonywaniu każdej analizy chemicznej na zawartość makroelementów (zarówno przed rozpoczęciem uprawy, jak i w okresie wzrostu roślin) należy kontrolować stężenie soli.

Mikoroelementy (żelazo, bor, miedź, cynk, mangan)

Pomimo małego zapotrzebowania roślin na mikroelementy, ich niedobór może mieć duże konsekwencje. Decydują one bowiem o efektywnym wykorzystaniu azotu, fosforu czy pozostałych makroskładników w tworzeniu biomasy. Mikroelementy są pierwiastkami, które biorą udział w wielu ważnych procesach biologicznych roślin, m. in. jako składniki lub aktywatory enzymów, uczestniczą w wielu procesach metabolicznych oraz spełniają bardzo ważne funkcje fizjologiczne w roślinie. Niedobór mikroelementów prowadzi w pierwszej kolejności do obniżenia odporności roślin na niekorzystne warunki środowiska oraz zwiększenia podatności na patogeny, a następnie do obniżenia poziomu jej plonowania i pogorszenia jego jakości.

Węgiel organiczny

Na podstawie ilościowego oznaczenia zawartości węgla organicznego określa się ilość próchnicy w glebie, gdyż stanowi on główny składnik związków organicznych wchodzących w skład próchnicy. Wpływa ona na aktywność mikroflory i mikrofauny glebowej oraz na wzrost i rozwój roślin, poprawia strukturę gleby i tym samym ułatwia uprawę roślin. Ma pośredni wpływ na przyswajanie mikroelementów przez rośliny. Jest magazynem składników pokarmowych w glebie - azotu, fosforu, węgla oraz potasu, magnezu, wapnia i innych, które po zmineralizowaniu są dostępne dla roślin.​